Kij
Najważniejszym elementem związanym z lacrosse łączącym jego wszystkie odmiany jest kij. Używa się go w grze do przemieszczania piłki i uderzania kijów graczy drużyny przeciwnej. Kij zakończony jest siatką o kształcie zbliżonym do trójkąta, z luźnym naciągiem pozwalającym na chwytanie, przenoszenie i rzucanie piłki. Kij tradycyjny zwykle wykonywany był z drewna hikorowego formowanego przez zginanie nad parą wodną. Przez otwory nawiercone w części kija przeznaczonej na kosz przeciągano linkę nylonową utwardzaną żywicą syntetyczną. Pozwalało to na utworzenie ściany bocznej. Siatkę splatano z rzemieni skórzanych przeciągniętych wzdłuż kija, pomiędzy jego górą a miejscem, gdzie rozpoczyna się kosz, oraz nylonowych linek umieszczonych poprzecznie. Luźną siatkę wzmacniano w części górnej dodatkowymi linkami poprzecznymi umożliwiającymi szybki wyrzut piłki.
Kij drewniany używany jest od powstania gry do czasów współczesnych. W wersji halowej często używają go bramkarze, a wśród seniorów także zawodnicy w polu. Kanadyjskie Stowarzyszenie Lacrosse zezwala na używanie kijów drewnianych narzucając takie same wymiary jak kijom współczesnych. Kobiety dość często używają kijów drewnianych w grze na otwartym stadionie.
Współczesny kij składa się dwóch części: Głowy i rączki nazywanej z angielskiego „shaft”.
Głowa to część używana do operowania piłką. Gracze chwytają, rzucają i balansują piłką używając siatki przymocowanej na obwodzie. Wykonana jest głównie z twardego plastiku. Dozwolone rozmiary zależą od rodzaju gry i płci zawodników. Większa głębokość siatki dozwolona jest w grze mężczyzn.
Współczesne „shafty” kija do gry w lacrosse wykonywane są z rurki metalowej często o przekroju ośmiokątnym, aby zapewnić lepszy uchwyt. Większość wykonana jest z aluminium, tytanu, skandu lub ich stopów, ale nadal spotyka się rączki z drewna i włókna szklanego. Dolna część rączki pokryta jest taśmą i zamkniętą zatyczką z gumy.
Kije obrońców mogą mieć długość od 130 cm do 180 cm.
Bramkarz natomiast używa kija z główką o szerokości 30 cm, który może mieć od 100 cm do 180 cm długości.
Wyróżniamy także kij żeński. W związku z różnicami w budowie główki kija, trudniej jest złapać piłkę, a także oddać silny strzał.
Kij do intercrosse różni się od zwykłego kija do lacrosse, główka jest wykonana w całości z plastiku zamiast skórzanych lub nylonowych kieszeni w tradycyjnych kijach.
Obie męskie odmiany są sportami kontaktowymi. Wszyscy zawodnicy noszą ochraniacze: kask, rękawice, ochraniacze na łokcie oraz klatkę piersiową. Żeńska odmiana jest rozgrywana na zewnątrz i nie zezwala na kontakt ciało w ciało. Jednak można atakować kijem w kij. Jedyny obowiązkowy sprzęt ochronny to gogle na oczy oraz ustnik, jedynie bramkarka nosi kask oraz ochraniacze znane z męskiego lacrosse. Intercrosse jest odmianą mieszaną i bezkontaktową rozgrywaną w hali. W porównaniu do pozostałych odmian używa się plastikowych kijów oraz miększej piłki.
Kask
Przepisy do gry w lacrosse stanowią, iż żaden zawodnik nie może brać udziału w meczu, jeśli nie ma na głowie założonego kasku wyposażonego w kratkę osłaniającą twarz oraz w odpowiednio zapięty po obu stronach pasek pod brodę. Wraz z rozwojem dyscypliny zaszła potrzeba noszenia kasków w celu ochrony zawodników przed urazami głowy oraz kontuzjami.
Rękawice
Rękawice do gry w lacrosse przypominają rękawice hokejowe, są jednak wydgodniejsze oraz elastyczniejsze, zapewniając większą swobodę ruchu.
Pozostałe ochraniacze
Wyróżnia się również ochraniaczne na:
– łokcie
-klatkę piersiową
-ochraniacze na żebra
-w odmianie żeńskiej – gogle oraz ochraniacz na zęby
