Męska odmiana rozgrywana na dużym boisku znana z języka angielskiego, jako „Field Lacrosse”. Rozgrywka odbywa się na obiekcie rozmiarowo podobnym do murawy piłkarskiej pomiędzy dwiema drużynami. W każdej z nich znajduje się dziesięciu graczy: trzech napastników, trzech pomocników, trzech obrońców i jeden bramkarz. Każdy zawodnik posiada swój kij. Rozróżniamy różne ich rodzaje: Krótki kij, który ma od 100 cm do 110 cm długości i jest używany przez atakujących i pomocników. Maksymalnie czterech zawodników na boisku na drużynę może posiadać długi kij, który ma od 130 cm do 180 cm długości i jest używany przez obrońców, a czasami jednego defensywnego pomocnika. Bramkarz natomiast używa kija z główką o szerokości 30 cm, który może mieć od 100 cm do 180 cm długości. Regulaminowy czas gry wynosi 60 minut, podzielony na cztery kwarty po 15 minut każda. Gra rozpoczyna się od „faceoff” na początku każdej kwarty i po każdej bramce. Podczas „faceoff” dwóch graczy kładzie swoje kije na ziemi równolegle do linii środkowej, główki kijów muszą znajdować się po przeciwnych stronach piłki znajdującej się na środku boiska. Po gwizdku zawodnicy nakrywają piłkę, często zaciskając ją pod kijem i wyrzucając do kolegów z drużyny. Gdy jedna z drużyn znajdzie się w posiadaniu piłki, wprowadza ją do swojej strefy ofensywnej i próbuje zdobyć bramkę. Ze względu na zasadę spalonego, we właściwej grze bierze udział sześciu ofensywnych graczy przeciwko sześciu defensywnych graczy i bramkarza. Podczas gry drużyny mogą swobodnie zmieniać zawodników, w wyznaczonej strefie zmian, w tzw. „w locie”. Po odgwizdanych karach i bramkach gracze mogą się swobodnie zmieniać i nie muszą przechodzić przez strefę zmian. Kary dzielą się na faule techniczne oraz osobiste. Faule osobiste takie jak cross-check, nielegalne gra ciała lub nielegalne uderzanie kijem, dotyczą bezpieczeństwa gracza. Cross-check ma miejsce, gdy gracz atakuje innego gracza swoim kijem, trzymając ręce na kiju szerzej niż szerokość bioder. Nielegalne uderzenie kijem ma miejsce, gdy zawodnik wykona niekontrolowany ruch swoim kijem w kierunku innego gracza, zwykle według uznania sędziego. Nawet, jeśli on nie uderzy gracza będącego w posiadaniu, przewinienie może zostać odgwizdane. Za tego rodzaju przewinienia można otrzymać minimum jednominutową karę. Zawodnik, który popełnił przewinienie musi opuścić boisko i pozostać w strefie zmian przez czas trwania kary. Kary są uwalniane oraz nieuwalniane. Uwalniane oznacza, że jeśli gol zostanie strzelony przez którąkolwiek z drużyn w czasie wykonywania kary, zawodnik wykonujący karę może ponownie wejść do gry, a obie drużyny ponownie będą miały taką samą liczbę graczy. Nieuwalniane oznacza, że zawodnik musi pauzować przez cały czas kary, niezależnie od strzelonych bramek. Jego drużyna gra z dziewięcioma graczami przez cały czas. Ze względu na zasadę spalonego oznacza to, że przeciwnik gra sześcioma atakującymi przeciwko pięciu obrońcom plus bramkarz. Faule techniczne, takie jak spalony, pchanie i przytrzymywanie, powodują zmianę posiadania lub karę 30 sekund, w zależności od tego, która drużyna ma piłkę. Zespół, który dostał karę, mówi się, że gra „Man Down”, czyli osłabieniu, podczas gdy druga drużyna jest w „Man Up”, czyli przewadze. Zespoły będą używać różnych strategii do atakowania i obrony podczas trwania kary gracza.
Istnieją trzy alternatywne odmiany lacrosse’a: box lacrosse, żeński lacrosse oraz intercrosse. Poniżej przedstawiamy główne różnice pomiędzy tymi wariantami a podstawową wersją gry.
Box lacrosse jest halową odmianą tej dyscypliny i został wymyślony w Kanadzie w 1931 r. w celu wykorzystania lodowisk hokejowych podczas ciepłych miesięcy letnich. Po stopieniu lodu (lub przykryciu go specjalną wykładziną) bramki hokejowe zastąpiono mniejszymi egzemplarzami bramek lacrosse’owych (o wymiarach 1,2 na 1,2 m), tym samym umożliwiając rozgrywkę w dużo bardziej kontaktową odmianę lacrosse’a. Obecnie w boxa gra się głównie w USA i Kanadzie – w tym drugim kraju nieoficjalnie uznaje się go za letni sport narodowy. W odróżnieniu od field lacrosse, w box lacrosse naprzeciwko siebie stają dwie drużyny liczące po 6 zawodników (bramkarz i pięciu zawodników z pola). W przeciwieństwie do podstawowej wersji gry nie jest dopuszczalne korzystanie z długich longów – wszystkie kije muszą mieć długość od 1 do 1,2 m. Co ciekawe, tzw. cross-checki (tj. atakowanie zawodnika tą częścią kija, która znajduje się pomiędzy dłońmi trzymającymi tenże kij), które w field lacrossie należą do najcięższych przewinień, w box lacrosse są zagraniem dopuszczalnym. Większa jest ilość obowiązkowego sprzętu ochronnego – każdy zawodnik musi mieć na sobie kask, rękawice, suspensor, ochraniacz na ramiona, ochraniacze na zęby, łokcie i nerki. Bramkarze noszą masywne ochraniacze na górną część ciała podobne do tych używanych w hokeju na lodzie, a także sporych rozmiarów ochraniacze na golenie zwane „parkanami”. Ponadto często używają oni kijów drewnianych o tradycyjnym kształcie. Pozostałe różnice dotyczą kar: 2-minutowe wykluczenia za pomniejsze faule takie jak podcinanie, atak łokciem, przytrzymywanie lub przeszkadzanie oraz 5-minutowe wykluczenia za brutalne przypadki fauli pomniejszych lub za udział w bójce. W skrajnych przypadkach nałożona może zostać dodatkowa, 10-minutowa kara za niesportowe zachowanie, łączona z karą mniejszą lub większą (odpowiednio dwa-i-dziesięć oraz pięć-i-dziesięć). Do pewnego stopnia inne jest także nazewnictwo. Po pierwsze nazwy poszczególnych pozycji na boisku ulegają zmianie – zamiast pomocników pojawiają się „zawodnicy przejściowi” (ang. transition players). Po drugie, ilekroć na zespół nałożono karę, mówi się o nim, że „gra w osłabieniu” (ang. short-handed), a drużyna przeciwna gra w przewadze (ang. on the power play). Po przejęciu piłki drużyna ma 10 sekund na przekroczenie linii środkowej i kolejne 30 sekund na oddanie strzału na bramkę. Jest to istotna zmiana w stosunku do podstawowej wersji gry, w której czas na wyjście z własnej połowy wynosi 20 sekund, a następnie piłka musi być po prostu utrzymywana w strefie bramkowej rywali (można ją opuszczać do woli, o ile sędziowie nie sygnalizują gry na czas). Ostatnia różnica dotyczy bójek, które w box lacrosse są dopuszczalne. Wprawdzie uczestnicy bójki otrzymują 5-minutowe kary, nie są jednak wykluczani z gry do końca spotkania i mogą powrócić po odsiedzeniu kary na ławce kar.
Kolejną odmianą jest lacrosse kobiet, wprowadzony w roku 1890 w Szkocji. Jest to dyscyplina bezkontaktową rozgrywana przez 10-osobowe drużyny. W przeciwieństwie do panów, panie noszą niewiele ochraniaczy – zaledwie „szczękę” i gogle (oczywistym wyjątkiem są bramkarki, które mają na sobie to samo, co ich męscy koledzy po fachu). Zgodnie z tradycją zawodniczki grają w spódniczkach. W żeńskim lacrosse gra rozpoczyna się nie od face-offa, ale od tzw. „draw”, wprowadzonego w 1927 r. Draw polega na tym, że dwie zawodniczki z przeciwnych drużyn stają na środku boiska, następnie sędzia umieszcza piłkę pomiędzy ich kijami trzymanymi poziomo i na gwizdek zawodniczki wyrzucają piłkę w górę i starają się zdobyć posiadanie piłki. Same kije są nieznacznie płytsze w porównaniu z kijami panów. Mecze składają się z czterech kwart po 15 minut. Niedopuszczalny jest jakikolwiek atak na ciało przeciwniczki, a ataki na kij nie mogą być nadmiernie agresywne. Pozbawić rywalkę piłki można jedynie kontrolowanymi stuknięciami w kij, jednak należy znajdować się co najmniej krok przed nią (co oznacza zakaz ataku zza pleców czy też uderzania ponad ramieniem). Chociaż panie nie noszą kasków, wokół ich głów znajdują się wyobrażone „bąble” ochronne o promieniu ok. 20 cm, w których ze względów bezpieczeństwa nie mogą się znaleźć kije – ani własny, ani przeciwniczki. Faule podzielone są na pomniejsze i poważniejsze. Zamiast czasowego wykluczenia z gry drużyna przekraczająca przepisy zostaje ukarana rzutem wolnym dla rywalek. Drużyna rozgrywająca rzut wolny może zadecydować, czy na gwizdek sędziego pobiegnie z piłką na bramkę, rozegra akcję czy strzeli na bramkę (strzał dopuszczalny jest jednak tylko podczas rzutu wolnego bezpośredniego).
Inną bezkontaktową odmianą lacrosse’a jest intercrosse. Sport będący bezkontaktową formą lacrosse, ze skodyfikowanymi zasadami, w którym używa się sprzętu do sofcrosse. Jako sport drużynowy jest popularny w Europie, a także w Kanadzie. Kij do intercrosse różni się od zwykłego kija do lacrosse, główka jest wykonana w całości z plastiku zamiast skórzanych lub nylonowych kieszeni w tradycyjnych kijach. Piłka jest większa, bardziej miękka i pusta w środku, w przeciwieństwie do piłki lacrosse, która jest z litej gumy. Intercrosse jest popularny w Quebecu w Kanadzie, a także w wielu krajach europejskich, zwłaszcza w Czechach. Zasadniczo drużyny składają się z pięciu graczy na drużynę, a pole ma szerokość 20 m (66 stóp) na 40 m (130 stóp) długości. Bramki są tego samego rozmiaru, co w box lacrosse, 4 stopy lub 1,2 m wysokości i szerokości. Międzynarodowy organ zarządzający, Fédération Internationale d’Inter-Crosse, co dwa lata organizuje Mistrzostwa Świata. Lacrosse z miękkim kijem jest popularnym sposobem na wprowadzenie młodzieży do sportu. Można grać w plenerze lub w pomieszczeniu i ma opracowany program zajęć z wychowania fizycznego.
